Kadın Olmak Kolay Değil: İş, Eş, Anne, Ben?
Herkese merhaba,
Bugün size kendi serüvenimden bahsetmek istedim. Her kadının hikâyesi kendine özgü olsa da, bu yazıyı okurken içinizden “Ah, bir tek ben değilmişim” diyorsanız, bilin ki ben de o düşünceyle kendime teselli veriyorum. Çünkü yazdıkça bu morale ihtiyacım olacak. 😊
Üniversiteden yeni mezun olmuştum. Zorlu ama umut dolu geçen bir sürecin sonunda, özel bir bankada orta düzey yönetici olarak işe başlamıştım. Üstelik sadece iş değil, eş de bulmuştum. Derken anne de oldum... Her şey kontrol altındaydı: iş, eş, başarı, annelik…
Hani derler ya, “Üzüntü geçer de mutluluk hep sürsün ister insan.” Benimki tam da öyleydi. Sanki bu düzen hiç bozulmayacaktı…
Ama bilemezdim ki, yönetici olma hayaliyle havalara attığım kepin bir gün mayaladığım hamur olarak elime düşeceğini…
Evliliğe “Evet” dediğimde saçımı süsleyen tacın, gün gelecek “yemeğe kıl düşmesin” diye başıma yazma olarak takılacağını da… 😊
Ben hep, bir kitabı okurken sonunu merak edip gizlice son sayfaya göz atanlardan oldum. Sonunu bilmenin verdiği güvenle hikâyeye kaldığım yerden devam etmek huzur verirdi.
Eğer siz de benim gibiyseniz, hiç zahmete girmeyin; bu hikâyenin sonu mutfağa astığı havluyu beline bağlayarak elini kurulaya kurulaya “yemek hazır” diyen bir ev hanımıyla bitiyor.
Temizliğin cazibesine kapılmış, konfor alanında sıkışmış bir kadın… Yani ben.
Aklımda deli sorular:
Kader mi? Görev mi? Fedakârlık mı?
Hangisi hayallerimden vazgeçirdi beni?
“D şıkkı olsun” diyenlerin sesini duyar gibiyim. Benim de işime gelir aslında:
D) Hepsi. 😊
Çalışan kadınlar iyi bilir ev-iş arasındaki koşuşturmayı…
Bütçeye yardımcı çağırmadan evi temizlemeye çalışan, market torbalarıyla eve gelip yemek yetiştirmeye uğraşan, sabah “Bugün ne pişirsem?” stresiyle işe yetişen, hafta sonunu temizlik, ütü, yemek ve misafir ağırlamayla geçiren kadınlar…
Bir de çocuk varsa, çözüm aranır durur: anneanne, babaanne, kreş, bakıcı…
Bu uzun bir maraton… Ve koşarken sırtındaki yük ağırlaştıkça çantadan bir şeyleri atmak zorunda kalırsın.
İlk vazgeçilen ne olur biliyor musunuz?
Hayaller...
Çünkü bize öğretilen budur.
Her dönemeçte başka bir şey bırakırız.
Bıraka bıraka, gün gelir başkalarının yükleriyle koştuğumuzu fark ederiz.
Ama annesin… Güçlü olmalısın…
“Geç kalmadım” dersin.
Yitip gidenlere üzülmek yerine hayata yeniden tutunmak istersin.
Yeni bir özgeçmiş hazırlarsın.
Kariyer sitelerinde ilanlara başvurursun…
Ama zaman geçmiştir.
Cinsiyet eşitliği, kadın gücü, teknoloji ve istihdam gibi başlıklar etrafta uçuşur ama sen artık “35 yaş üstü” kategorisindesindir.
Ve bu ülkenin ilanları sanki 35 yaş üstü kadınları yok sayılmasına uğraşıyor gibi...
Zaman, umudunu törpüler.
Hayallerinden vazgeçmenin bedelini ödetir.
Başta umutla başladığın iş arama serüveni, zamanla tükenişe dönüşür.
Başvurmadığın iş kalmaz.
Mail atmadığın insan kaynakları…
Doldurmadığın kariyer portalı…
Ama nafile.
Tükenirsin.
Seni gören yok.
Yalnızlıkla, çaresizlikle boğuşurken çocuğuna da güçlü görünmeye çalışırsın.
Korkarsın.
Bir Roma gladyatörü gibi…
Demir kapının ardından o aslan (yani pişmanlık) çıkmasın diye dua edersin.
Ve bu duygular arasında, çocuğuna yükselttiğin sesin, ya da yorgunluktan uyuyakaldığın gecelerin vicdan azabı yakana yapışır.
“Ben iyi bir anne olamıyorum galiba” düşüncesi sarar her yanını.
Oysa ki tek hayalin anne olmaktı.
O eşsiz sevgiyi deneyimlemekti.
Bu büyük buhran da neyin nesi?
İşimden mi vazgeçtim? Hayır.
Kadın olarak kendi ayaklarımın üzerinde durabilmekten mi? Hayır.
Aslında niyetim sadece “ara vermek”ti.
Ama hayat bana hayallerime devam etme hakkı tanımıyor bir türlü.
Peki şimdi ne yapmalı?
Razı gelip olmak istemediğin bir kişiye mi dönüşmeli?
Yoksa yeniden çaba gösterip, kendini mi keşfetmeli?
Sanırım…
Bu karar, benim için son dönemeç olacak.
Ben kendimi keşfetmeyi seçiyorum ve umudumu kaybetmeyeceğim.
Son bir çırpınışla yaptığım araştırmalar sırasında, bu zorlu yolculukta beni de kucaklayan harika kurumlar buldum. Yalnız olmadığımızı hissettiren bu güzel dostları sizinle paylaşmazsam olmazdı!
Kariyer ile annelik arasında sıkışıp kalmış, benim ile benzer duyguları yaşayan tüm annelere umut olması dileğiyle…
💡 Yalnız Değiliz, Umut Hâlâ Var
İş hayatına ara vermiş, kariyerine geri dönmek isteyen kadınlara destek olan bir vakıf.
Eğitim, mentorluk, iş ağı ve ilanlarla kadınların profesyonel hayata yeniden kazandırılmasını amaçlıyor.
👉 Daha fazla bilgi için: https://yenidenbiz.org/
💻 Wtech – Teknolojide Kadın Derneği
Teknoloji ve dijital alanlarda kadın istihdamını artırmayı hedefleyen bir oluşum.
Kodlama, veri bilimi, yapay zeka gibi alanlarda ücretsiz eğitimler ve kariyer desteği sağlıyor.
👉 Eğitim fırsatları ve detaylar için: https://www.wtechplatform.com/
Belki de bugün, benim gibi benzer yollardan geçen anneler için yeni bir sayfa açmak adına küçük bir adım atmanın tam zamanı.
Unutmayalım ki, vazgeçmek değil; sadece biraz mola vermek bazen en cesur karardır. Elimizde patlasa da🤫
Yol ne kadar uzun ve zorlu olursa olsun, biz kadınlar pes etmeyen bir güce sahibiz.
Peki Ya Siz Ne Düşünüyorsunuz?
Yorumlar
Yorum Gönder